فرزند

وَ اَمَّا حَقُّ وَلَدِکَ:

فَتَعْلَمُ اَنَّهُ مِنْکَ وَ مُضَافٌ اِلَیْکَ فِی عَاجِلِ الْدُّنْیَا بِخَیْرِهِ وَ شَرِّهِ، وَ اَنَّکَ مَسؤولٌ عَمَّا وَلَّیْتَهُ:

-         مِنْ حُسْنِ الْاَدَبِ،

-          وَ الْدِّلاَلَةِ عَلَی رَبِّه،

-          وَ الْمَعوُنَةِ لَهُ عَلَی طاَعَتِهِ فِیکَ وَ فِی نَفْسِه.

فَمُثَابَ عَلَی ذَلِکَ وَ مُعَاقَبٌ عَلَی الْاِسَائَةِ عَلَیْهِ

فَاعْمَلَ فِی اَمْرِهِ عَمَلَ الْمُتَزَیِّنِ بِحُسْنِ اَثَرِهِ عَلَیْه فِی عَاجِلِ الْدُّنْیَا.

الْمُعَذِّرِ اِلَی رَبِّهِ فِیمَا بَیْنَکَ وَ بَیْنَه؛

-         بِحُسْنِ الْقِیَامِ عَلَیه،

-          وَ الْاَخْذِ لَهُ مِنْه،

وَلاَ قُوَّةَ اِلاَّ بِاللهِ.

حق فرزند این است که:

بدانی او قسمتی از وجود تُست، و جزئی از درخت هستی تو است.

در این جهان، خوبی و بدی او با تو ارتباط پیدا میکند.

تو درباره‌ی آنچه نسبت به او مسئولیّت‌پذیر شده‌ای مورد سؤال قرار خواهی گرفت، از نظر:

1-      تربیت و آداب آموزی

2-       دلالت کردن به خداشناسی

3-       یاری کردن به او و در راه اطاعت حق

به دو طریق، یکی عمل خودت و یکی هم راهنمائی و آموزش که به او خواهی داد.

(بنابراین بایستی او را در دوستی با خدا و اطاعت از او کمک کنی و وسایل ایمان و پاکی او را در حدود امکان فراهم سازی)

(عمل تو درباره‌ی او چنین باشد که یقین داری)

اگر در این راه کمترین زحمتی به خود می‌دهی پاداش کافی داری

و اگر کمترین کوتاهی نمائی دقیقاً مورد مؤاخذه و ملامت و مجازات قرار خواهی گرفت.

در رابطه خودت با او طوری رفتار کن که نزد خدا معذور باشی،

در برپاداری او سرپرستی شایسته داشته باشی،

و در راه اصلاح نواقص او از نیروها و غرائز خود او کمک بگیر.

و در این راه پناهی جز خدا نیست.