پدر

وَ اَمَّا حَقُّ اَبِیکَ:

فَتَعْلَمُ اَنَّهُ اَصْلُکَ وَ اَنَّکَ فَرْعُه، وَ اَنَّکَ لَوْلاَهُ لَمْ تَکُنْ فَمَهْمَا رَاَیْتَ فِی نَفْسِکَ مِمَّا یُعْجِبُکَ، فَاعْلَمْ اَنَّ اَبَاکَ اَصْلُ الْنِّعْمَةِ عَلَیْکَ فِیه وَاحْمِدِاللهَ وَاشْکُرْهُ عَلیَ قَدْرِ ذَلِکَ. وَلاَ قُوَّةَ اِلاَّ بِاللهِ.

حق پدر این است که:

بدانی او به منزله‌ی ریشه و تو به منزله‌ی شاخه‌ای از او هستی، او (در ظاهر) منشأ پیدایش تو در این جهان است، بطوریکه اگر او نبود تو هم به این ترتیب که هستی نمی‌بودی. پس هرگاه در خود توانایی، دانش، کمال و یا هرچه یافتی اصل و اساس آن را از یاد مبر. خدا را بر آن نعمت‌ها سپاسگذار باش و قدر نعمت‌های او را بدان (که برای تو نعمت‌های گوناگون و از جمله محبّت پدری قرار داده است). و در این راه نیرویی و پناهگاهی جز خدا نیست.